Dziękuję ślicznie za przecudne słowa, aż mi się łezki wylały, choć od jakiegoś czasu nie chciały się lać, jakby mi już ich brakowało w sobie, aż tu potok łez, może to to, że za dwa dni jest druga rocznica...
Tak cholernie wciąż tęsknię...tak cholernie...nie mam już słów, tylo łzy

WITAJ MONIU,JESTES ANIOŁEM I JESTES MI BARDZO BLISKA. MIESIAC TEMU ZGINOL MOJ UKOCHANY. JEST MI BARDZO CIEZKO DOMYSLAM SIE CO PRZEZYWASZ,BO NAPEWNO NIE WIEM,JAK TO JEST STRACIC BRACISZKA.ALE DZIELE SIE Z TOBA W BOLU BO PRZEZYWAM TERAZ BARDZO JEGO SMIERC...PISZESZ CUDNIE.BARDZO CHCIALA BYM MOC Z TOBA POROZMAWIAC WIEC PROSZE O KONTAKT IKA.

Powiem Ci kochana że Ci strasznie współczuję i że nie wiem jak to jest stracić tak ukochaną i bliską sercu osobę, wierzę i chcę wierzyć że kiedyś wszyscy spotkamy się z naszymi bliskimi, nie wiem może gdzieś "Tam", nie wiem ale ja czasem z utęsknieniem czekam na ten moment ... może to głupie bo życie jest czasem takie piękne w swoim bezmiarze i jednocześnie tak boli..ale musimy żyć dla nich, dla pamięci o nich...pozdrawiam cieplutko.

Monii serdeczne spułczucia jak czytałam twego bloga to aż płakałam też nie rozumiem dlaczego tak się stało i czemu tak ona to zrobiła. Nie znamy się ale jetem z tobom

Dziękuję Aniu
Ten blog, jest wspomnieniem, ukojeniem, tęsknotą, żalem, miłością i wszystko co pozostałe...
Mam nadzieję, że Wojtuś jest już szczęśliwy i czuwa nad nami...

Trzymaj się skarbie najdroższy, wiem że ten blog jest wspomnieniem Twojego brata. Myślę, że byłby zadowolony, że jest zadowolony patrząc na Ciebie z góry, jak gdyby był obok...

Serce nie rozumie a umysł wie, że to wieczna tęsknota Mamuś...
To nie tęsknota za kimś, kto wyjechał i za jakiś czas wróci albo przynajmniej zadzwoni...
To okrutna, nieustanna myśl, że już nigdy nie zobaczymy, nie usłyszymy... tylko wspominać możemy...

nie lubie tu zaglądać,ale dzisiaj jest we mnie jakiś dziwny niepokój ,może święta ,może tęskonota, czasami nie daje już rady żyć , czy któraś matka mnie zrozumie?ten ból i tęsknota nie wygasa ,nie przestaje - mimo że życie leci dalej,znajomi myślą ,już ok chyba pozbierałą się ,ale tak nie jest ani w domu ani w pracy i już nigdy nie będzie jak kiedyś -jak mam dalej żyć ,,dlaczego to nie wygasa,dlaczego nie moge zapomnieć,pogodzić sie z wyborem Wojtusia a jeszcze bardziej tęsknie,dlaczego?

Przykro mi bardzo, ja też wiele rzeczy nie rozumiem...
Tęsknota i ból nigdy nie miną, ja to wiem...
Tylko pisanie mi pomaga, piszę wszędzie, nie ważne na czym i w jakim miejscu...
¦ciskam ciepło

MONI powino być takich osób jak ty więcej ja nie potrafie jeszcze o nim tak mówić jak ty mimo ze to juz prawie rok jak mój brat nie żyje powieił sie nikt nie zna przyczyny dlaczego nikt nie wie